Spoorwegpolitie: elke dag is anders!
Je hebt ze zeker al zien patrouilleren in de trein, het metrostation of op het perron. Deze maand besteden we aandacht aan onze collega's van de Spoorwegpolitie (SPC). Focus op Oussama en Clarys die #fier zijn om ten dienste van de bevolking te werken.
Op het juiste spoor bij SPC
Inspecteur Oussama Oulichki (30) werkt al 9 jaar bij de politie. Het was een kinderdroom die in vervulling ging. Hij startte bij de Lokale Politie Brussel HOOFDSTAD Elsene en is sinds 1 november 2024 precies één jaar bij SPC. Als lid van de nationale operationele directie, draagt hij bij aan de organisatie van acties op nationaal vlak en vergaart hij informatie (bijvoorbeeld het aantal persoonsongevallen in een bepaalde periode) waarmee vervolgens aan de slag wordt gegaan.
“Ik ben fier om nationale acties te kunnen organiseren rond thema’s die een grote weerslag hebben op onze maatschappij, zoals kabeldiefstal, meestal in het kader van georganiseerde criminaliteit”, vertelt Oussama. “SPC Brussel organiseert ook regelmatig internationale treinpatrouilles samen met Nederland, Frankrijk en Duitsland. Zo zal er binnenkort een grote actie gericht op drugscriminaliteit en gauwdiefstallen plaatsvinden.” Enkele speciale momenten? “Het was uitzonderlijk om de atleten van zowel de Olympische als de Paralympische Spelen te mogen begeleiden dit jaar. Maar ook als de koninklijke familie een privé-uitstap maakt met de trein, zijn wij van de partij.”
Volwaardige interventiedienst
Is SPC voor hem het eindstation? “De directie biedt zoveel variatie, het zou een domme keuze zijn om iets anders te gaan doen”, besluit de inspecteur. “De ene dag is het tijd voor actie (begeleiden van vips, nationale actie spoorlopen …), de andere dag doe ik meer administratie. De luxe die ik heb om de beide te combineren, houdt mijn motivatie hoog. Velen kennen (de opdrachten van) SPC niet. We komen tussen in trein- of metrostellen, op en rond de sporen. Op een specifiek werkterrein, waarvoor we een technische opleiding krijgen. We rekenen af met geschillen, drugs, (fiets)diefstallen, moorden … net als bij de Lokale Politie, maar dan op een ander grondgebied. Het maakt ons werk heel interessant.”
"Als je er echt van droomt om bij de politie te gaan, ga er dan voor!"
Ze droomde er al van toen ze 6 was. Net 17 geworden schreef Clarys Resimont zich daarom al in voor de rekruteringstesten om bij de politie te gaan. "Ik zat toen nog in het laatste jaar middelbaar", lacht ze. De jonge vrouw had een duidelijk doel voor ogen. "Zodra ik mijn getuigschrift hoger secundair onderwijs en mijn rijbewijs had behaald, besliste ik om mijn kinderdroom waar te maken."
De jonge inspecteur ging op 16-jarige leeftijd aan de slag bij de brandweercadetten en wilde toen al graag mensen helpen. "Ik heb niet echt de fysieke kracht voor een carrière bij de brandweer en mijn eerste keuze was de politie. Als ik niet werd toegelaten, dacht ik eraan ambulancier te worden", vertrouwt ze ons toe.
Na haar opleiding aan de politieschool ging Clarys begin 2023 aan de slag bij de Directie van de logistiek, waarna ze vroeg om mobiliteit te maken naar de Spoorwegpolitie om terreinervaring op te doen. "Ik ben hier in juni 2024 aangekomen en ik heb geen spijt van mijn keuze. Onze hoofdopdracht bestaat in interventies en hulp aan burgers/pendelaars. We patrouilleren in stations, metro's en trams, we komen tussen bij diefstallen, (persoons)ongevallen ... Het is een zeer gevarieerde functie", legt deze sportfanaat uit. Clarys houdt van zwemmen, fietsen, voetballen en paardrijden. Ze is onlangs ook lid geworden van een triatlonclub!
Fier om deel uit te maken van deze eenheid, aarzelt Clarys nooit om jongeren aan te raden om de stap te zetten. "Als je zeker bent van je keuze, moet je ervoor gaan. Het is voor iedereen haalbaar om bij de politie te gaan als je er de nodige inspanningen voor levert."
Is het eigenlijk moeilijk om een jonge politievrouw te zijn? "Nee, ik ben eerder de kleine beschermelinge van de groep en ik krijg snel een antwoord op mijn vragen. Mijn vrienden plagen me soms met mijn beroepskeuze, maar ik hou van mijn werk en van de sfeer hier."
"We zijn hun kompas"
Hoewel ze momenten van ontmoediging heeft ervaren, duren die nooit lang. "Het is niet makkelijk als je iemand van je leeftijd aantreft die is overleden, als je de familie ziet roepen, huilen. Dat zijn moeilijke situaties. Maar we proberen om ons hoofd leeg te maken en de dingen in perspectief te plaatsen wanneer we weer thuis zijn …", vertrouwt de 21-jarige jonge vrouw ons toe. En het verlangen om burgers te helpen neemt snel de overhand. "Voor sommige mensen zijn wij hun kompas, hun referentiepunt. Ik voel me nuttig in wat ik doe."
Clarys wil graag de collega's bedanken die haar hebben geholpen haar doel te bereiken. "Velen hebben hun ervaring aan mij doorgegeven. We worden omringd door veel collega's, in het bijzonder oudere collega's, die ons dingen kunnen leren. Je moet oor hebben voor de opmerkingen en tips en nooit aarzelen om vragen te stellen!"
